Opening expositie ‘Buddy Hermans, cineast en beeldend kunstenaar’ op zondag 15 december 2019 door Rense Sinkgraven, dichter.
Grote Blauwe Poes
Op de vraag ‘Wat is poëzie?’ gaf dichter Robert Frost het gevatte antwoord: ‘Poetry is what is lost in translation.’ Hiermee heeft hij een punt. Want veel van de grote dichters lezen we niet in hun moerstaal, maar in vertaling en daarbij gaat onherroepelijk iets verloren. Maar Frost lijkt ook nog wat anders te willen zeggen namelijk poëzie is niet uit te leggen, niet te vertalen.
Hoe zit dat met kunst? Je zou kunnen beweren: kunst is directe beleving. Er zijn geen woorden, we zien wat we zien. Maar is dat ook zo? Want wat zien we eigenlijk? Kunnen we spreken van goed en slecht? Waarom wordt het ene kunstwerk een mislukking en het andere een meesterwerk genoemd? We mompelen iets over compositie, kleurgebruik, gelaagheid. Maar de kern raken we niet.
Buddy Hermans maakt fantasierijk werk. Mooi van compositie, gedurfd kleurgebruik, gelaagd. Maar wat schotelt hij ons voor? Waar kijken we naar? Wat ik zie is de Intocht van Sinterklaas, de Grote Blauwe Poes, de Drummer en het Fabeldier. En ik weet zeker, dit heeft Buddy nooit bedoeld.
Wat gaat er om in zijn brein? Wat speelt zich af in zijn onderbewuste? ‘Ik heb de tranen van de wereld en de hoopvolle zon geschilderd,’ zou hij zeggen. Maar er is zoveel meer. Schilders spoken in hem rond. De stemmen van Manuputty, Henri de Wolf en Jo van Dijk fluisteren hem bemoedigend toe: ‘kom op Buddy je kunt het, je kunt het.’
Waarom deze kleur? Hij weet het niet. Waarom deze lijn? Hij heeft geen idee. Het toeval brengt mij iets, een patroon, een vergezicht, een inzicht, het gaat zoals het gaat, hier ontstaat iets moois.
Ware kunst kijkt je aan en beroert het hart.
Ware kunst kruipt onder je huid en laat je nooit meer los.
Ware kunst zegt niets maar is alles.
Ware kunst is de kunst van Buddy Hermans.
Rense Sinkgraven